Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan (Rabozaal in de stadsschouwburg).

Het stuk ging over een familie die samengesteld was uit allemaal andere al eerder verbonden familie. Maar dit wisten de familie leden niet. Het hele verhaal draait uiteindelijk om een moord, waarvan niet veel mensen dat die uberhaupt gepleegd was maar die wel veen invloed hebben op hun dagelijks leven. Het stuk gaat dan ook over de verhoudingen tussen de personages en hoe die verbonden zijn met de moord van heel lang gelden.

 Het toneelstuk is begonnen zonder een doek. Wanneer je aan kwam lopen zag je meteen al het toneel en het decor. Dit gaf een heel open indruk en gaf je de gelegenheid om het toneel al goed te bekijken en in je hoofd te bedenken hoe het toneelstuk zu gaan verlopen. Het moment dat het toneelstuk begon was wanneer de eerste acteur het toneel op liep en langzaam plaats nam op een van de stoelen. Hierna liepen er nog veel meer acteurs het podium op voordat iemand pas begon te praten. 

 Het decor was heel simpel. Er lagen in het midden een vloer van lichte tegels. Er omheen stonden heel veel stoelen, aan weerzijde over de gehele lengte van de vloer. Deze werden gebruikt om als acteur op te gaan zitten als ze niet actief in het stuk meededen. De kostuums van de acteurs waren allemaal heel grauw en zwart. Het had een oude stijl en waren allemaal wat te groot. De zwarte kleding van de acteurs gaf aan dat het niet een heel vrolijk toneelstuk zou worden en er niet veel leuke gebeurtenissen in zouden komen. Dit klopte uiteindelijk ook.   

Het licht op het podium speelt een heel erg belangrijke rol. Omdat het een groot toneel was in vergelijking met de hoeveelheid spelers was het licht essentieel. Dit omdat wanneer de spelers aan het praten waren, bijvoorbeeld met zijn tweeën, het erg moeilijk was om je te concentreren op die twee personen of te weten waar ze precies over aan het praten waren omdat het best een groot toneel was. Het licht zorgde ervoor dat je dit wel makkelijk kon zien omdat de schijnwerpers op die personen werden gericht, waardoor zij meer opvielen. Het licht speelde dus best een belangrijke rol met het volgen en daardoor ook het begrijpen van het toneelstuk.

De plaats van het publiek ten opzichte van het toneel was heel normaal. Er was een vloer waar ze het toneelstuk opvoerde. Op gelijke hoogte stond de eerste rij stoelen over de gehele breedte. Hierna werd elke rij net wat hoger zodat je het makkelijk kon zien.

Het was een dramatisch spel. Alles werd heel overdreven gedaan en ze praatten met veel stemwisseling wat een dramatisch effect gaf. Ze begonnen bijvoorbeeld met ze alle door elkaar te praten waar dan 1 iemand weer schreeuwend overheen kwam. Het spel had ook wel iets naturalistisch. Dit omdat er wel ook veel gebruik werd gemaakt van moderne technieken. Bijvoorbeeld voor het geluid en het scherm dat op de achtergrond verscheen wanneer de personages niet aan het praten waren.

 De personages hebben zich geen enkele keer tot het publiek gericht, Ze waren tijdens het spel echt met elkaar, alsof het publiek er niet was. Ze keken wel het publiek in soms om contact te creëren maar niet om tegen het publiek te praten.

Ik zelf vond het niet hele leuke voorstelling. Ik snapte het tijdens de voorstelling niet helemaal. Maar het was uiteindelijk wel leuk om het een keer mee te hebben gemaakt.

Boris Bouwman