Activiteitenweek

Maandag 10 oktober

Rijksmuseum Teekenschool:

Op maandag 10 oktober om 09.45 uur zijn we met de klas naar de Teekenschool gegaan. Daar werden we ontvangen in een ruimte waar ook groep A zat. Een paar minuten nadat groep A was vertrokken naar het Rijksmuseum zijn wij met groep C ook naar binnen gegaan. Onze groep werd in twee kleinere groepjes ingedeeld en we kregen een rondleiding langs een paar schilderijen waar een groente- of een fruitstuk op te zien was. Je kon zien dat er veel aandacht gegeven was aan de lichtval en de schaduwen, vaak was de compositie zelf simpel. De mevrouw die ons rondleidde liet ons ook veel stillevens van diners van rijke families zien die rijk gevuld waren met allerlei soorten voedsel en drank. Daarna legde onze rondleidster ons uit dat als je vroeger goed een citroen kon tekenen, dat je dan echt een meester schilder was. Het ging er dan vooral om dat je goeie diepte kon schilderen en het vruchtvlees goed kon naschilderen, alsof je het zo zou kunnen eten. Toen we klaar waren met de rondleiding kwam onze groep weer bijeen om terug te gaan naar de Teekenschool. Daar moesten we allemaal een schort pakken en plaatsnemen aan de lange tafels, want we gingen nu zelf een citroen schilderen.
We verfden met een speciale verftechniek die ze vooral vroeger veel gebruikten. We verfden namelijk met verf op basis van eigeel. We gingen de verf zelf maken. Er lagen enkele bakjes met wat verfpoeder in de kleuren blauw, groen, geel en wit en een ei. We hebben toen het eiwit in een van de bakjes laten lopen, zodat er zo goed als alleen nog maar eigeel over was. Eerst moest je het verfpoeder met wat water mengen en daarna moest je er een scheutje eigeel bijgooien. Daardoor kreeg het wat meer een verfsubstantie. Toen we klaar waren met de verf maken gingen we de citroen naschilderen. Door wat kleuren te mengen konden we bijvoorbeeld schaduwen maken, met wit moest je de citroen een glans geven en met groen kon je de uiteinden van de citroen schilderen. Na het schilderen van de citroen hebben we alle citroenen op een tafel gelegd om ze te vergelijken en om te kijken wat wel en niet goed was gegaan.

Tom Zandhuis

FOAM:

Op maandag 10 oktober kregen we na het Rijksmuseum en de Teekenschool een uur pauze. Na de pauze gingen we naar het FOAM, het fotografiemuseum Amsterdam. Toen we daar aankwamen werd onze groep weer in twee kleinere groepjes ingedeeld. We gingen met onze groep eerst naar boven. Daar was een soort klein Chinees winkeltje nagemaakt door iemand die een paar keer naar China was geweest. Hij was zo onder de indruk van de Chinese cultuur dat hij er vaker naar toe was gegaan. In het winkeltje hingen mooie foto’s en er lagen allemaal artikelen uit China die ze daar ook echt in dat soort kleine winkeltjes verkopen. Er lagen bijvoorbeeld neppe Nike T-shirts. Nadat we naar het kleine winkeltje waren geweest gingen we weer naar beneden. Daar was de tentoonstelling #safepassage van Ai Weiwei. Ai Weiwei is een Chinese kunstenaar die erg in de gaten wordt gehouden door de Chinese overheid omdat hij soms de spot drijft met de Chinese overheid. Hij is met zijn kunst soms ook een beetje een politiek activist. We kwamen in een zaal waar allemaal groepjes foto’s hingen. Iedereen vroeg zich af waarom deze foto’s daar hingen, want ze waren niet speciaal. Het waren foto’s die we nota bene zelf ook zouden kunnen maken. Het waren namelijk niet speciaal mooie foto’s, er waren gewoon mensen op te zien die niet speciaal poseerden. Toen we de achterliggende gedachte hoorden bij deze foto’s werd het ons allemaal duidelijk. Hij maakte namelijk foto’s van mensen die de opdracht hadden gekregen om hem te observeren en te bespioneren. Eigenlijk deed Ai Weiwei precies hetzelfde als er bij hem werd gedaan. In de zaal daarna hing behang met alleen maar foto’s die Ai Weiwei had gemaakt met allemaal vluchtelingen. Daarmee wilde hij meer aandacht geven aan volgens hem de grootste menselijke crisis sinds de Tweede Wereldoorlog.

Na de tentoonstelling van Ai Weiwei gingen we oude foto’s opnieuw nemen. Dat hield in dat je met een groepje mensen een foto uitkoos en dan ging je die namaken.  We gingen met de beperkte middelen die we hadden de compositie van de foto namaken.

Tom Zandhuis

Dinsdag 11 oktober

Workshop Songwriting:

Op dinsdag 11 oktober om 10.00  uur zijn we begonnen met het schrijven van een songtekst. Voor de songwriting opdracht mocht je zelf groepjes maken. Na het maken van groepjes zijn we meteen begonnen met brainstormen, wij kwamen op het idee om een nummer te schrijven over geld. We kozen voor de titel Keen Keld, dat is een woord dat door de jeugd van tegenwoordig veel wordt gebruikt. De letterlijke betekenis van keen keld is geen geld. Eerst bedachten we wat voor een soort songtekst wouden maken. We dachten allemaal meteen aan een rap, we houden allemaal van rapmuziek, dus rap lag wel voor de hand. Nadat we het stappenplan hadden gemaakt begonnen we met het bedenken van rijmwoorden. Geld is een woord dat enorm veel rijmwoorden heeft, daar waren we blij mee. We hadden een flinke lijst met rijmwoorden gemaakt. Met alle gekozen rijmwoorden zijn we zinnen gaan maken. Wat ik zelf een heel goed bedachte zin vond is: "We hebben keen keld,  ja we eten van de vuilnisbelt." Nadat we alle zinnen hadden bedacht kozen we de zinnen uit die het beste bij ons thema pasten. Nadat we een selectie hadden gemaakt van de beste zinnen, deelden we de zinnen  op in een refrein en een couplet. De beste zinnen hoorden bij het refrein vonden wij, het refrein is overigens het stuk dat het best in je hoofd blijft hangen. We waren zeer tevreden over onze rap maar we waren zeker nog niet klaar. We moesten nog een beat maken, eerst probeerden we een beat te maken met de app "Garageband" dat klonk helaas niet zo goed als dat we gehoopt hadden. Toen hadden we de rol verdeeld en twee mensen van het groepje begonnen te oefenen met rappen en de andere twee focuste zich op het maken van de beat. De beat was een groot succes, we maakten gebruik van verschillende voorwerpen zoals sleutels, tafels en pennen. We hadden ons eigen drumtoestel gemaakt, en het klonk nog eens goed ook. We waren vroeg klaar dus hadden we nog genoeg tijd om goed te oefenen. De rappers maakten hun stembanden warm en de producers van de beat zorgden dat ze goed op elkaar afgestemd waren. Wij waren het groepje dat als eerst moest, het ging gelukkig goed en de docente was heel positief over ons. Ze vond onze beat vooral leuk bedacht, de verschillende voorwerpen die we gebruikten. Het was ook heel leuk om de songteksten van de andere groepjes te horen, sommige songteksten waren heel professioneel en de andere waren juist weer heel komisch. 

Ik vond het een hele geslaagde ochtend, het was veel leuker dan dat ik had verwacht. Ik had er veel van geleerd. Ik ben een echte muziek fan en speel ook verschillende instrumenten maar een rap maken was heel wat anders. De rap was super goed gelukt en daar was ik heel blij mee want voor dat we waren begonnen had ik nooit kunnen denken dat we in twee uur zo een goede rap en beat zouden kunnen maken.

Tio Laurey

Het Paleis op de Dam:

Dinsdag 11 oktober om 13:00 gingen wij met onze groep, meneer Nellen en mevrouw Belgnaoui naar het Paleis op de Dam. Daar werden we ontvangen door een man en een vrouw die rondleidingen geven door het paleis.

Onze groep werd in tweeën gedeeld. Wij gingen met meneer Nellen mee en met de man die werkte bij het paleis. Wanneer we binnenkwamen in het paleis waren wij gelijk onder de indruk. Je kwam namelijk direct in een van de grote zalen. Op de vloer van de grote zaal was een gedeelte van de marmeren vloer bedekt met drie kaarten van het oostelijke, westelijke halfrond en een sterrenkaart. Aan de andere kant van de zaal zag je een beeld van atlas die de wereld op zijn schouders draagt. De man die ons rondleidde vertelde dat het paleis in de 16e eeuw gebouwd werd als stadhuis. Het was dus gemaakt in de gouden eeuw.

Na de grote zaal zijn we gaan kijken naar verschillende kamers. De kamers waren erg groot en hadden erg dure voorwerpen er in staan. Je kon niet in de kamers maar je kon wel in de deuropening staan en zo naar de kamer kijken. Ik vond het erg jammer dat je niet in de kamers kon want nu kon je niet alles zien. Na de kamers zijn we naar het balkon gegaan waar de koning en koningin altijd op gaan staan om naar het volk te zwaaien tijdens koningsdag. De man die ons rondleidde liet ons ook de toeter zien waar de koning vroeger op blies om de aandacht te krijgen van het volk. De rondleider zei dat de toeter heel hard kon, maar we hebben het jammer genoeg niet kunnen horen omdat het mondstukje van de toeter miste.

Na het balkon zijn we liepen we nog langs een aantal kamers. De rondleider vertelde ons tot slot nog een beetje informatie en toen was de rondleiding klaar. Het zou ons erg leuk lijken om nog eens naar het paleis te gaan.

Boris Bouwman

Woensdag 12 oktober

Workshop Theater:

Op dinsdag 11 oktober hebben we na de workshop songwriting een uur kunnen uitrusten. Na de pauze moesten we om 1 uur 's middags weer druk aan de slag met improviseren. We hadden geen idee van wat we konden verwachten van de workshop theater, we verwachtten iets als dramales dat we op de basisschool kregen. Ik zelf was heel benieuwd en enthousiast, dramales vond ik altijd heel leuk. Toen we binnen kwamen in de aula begonnen we eerst met een warming up, verschillende stem- en lichaamsoefeningen. De stem oefeningen waren erg komisch, je moest verschillende gekke geluiden maken. Na de warming up kregen we allemaal een blaadje vol met improvisatie tips en oefeningen. Op dat moment wist ik wel wat me te wachten stond. Ik kijk graag naar De Grote Improvisatieshow en had er veel zin in. We kregen eerst een duidelijke uitleg van de docente. Na de uitleg begon het echte werk, ik moet eerlijk toegeven dat ik best wel zenuwachtig was maar volgens mij was ik niet de enige. Improviseren voor een groep klasgenoten is natuurlijk altijd best spannend. Ik had nog nooit geïmproviseerd, maar ik had wel het voordeel dat ik vaak naar De Grote Improvisatieshow had gekeken. De docente legde eerst een verhaal aan de groep voor en daarna koos ze een aantal leerlingen uit die op het podium in de aula moeste improviseren op het verhaal dat ze ons daarvoor voor had gelegd. Het was heel lachwekkend om te zien. Op een gegeven moment kwam ik aan de beurt en ik moest de echtgenoot van een vrouw spelen die niet was gekomen op haar eigen bruiloft. Het ging veel beter dan dat ik had verwacht, je moet jezelf gewoon laten gaan en jezelf helemaal inleven in je rol. Gelukkig moest de klas hard om me lachen. Ik heb de hele middag hard gelachen om alle korte voorstellingen van de andere leerlingen. De thema's die de docente had bedacht waren heel komisch. De leukste voorstelling van de middag vond ik de voorstelling waarin tweee leerlingen een gesprek voerden met elkaar en twee andere leerlingen moesten playbacken en om het gesprek heen spelen. 

Het was een hele leuke middag, ik had flink genoten. Het was komisch maar ook serieus, iedereen leefden zich goed in. Het was de eerste keer voor mij om te improviseren en ik hoop dat ik vaker de kans krijg om mee te doen aan dit soort workshops. Ik had me er heel wat anders bij voorgesteld, zoals ik eerder al zei had ik iets als dramales verwacht. Het leuke van de middag vond ik dat er niet geoefend kon worden, maar je het in één keer voor de klas moest doen. 

Tio Laurey

Stedelijk Museum:

Woensdag 12 oktober om 13:00 gingen wij met onze groep, meneer Nellen en mevrouw Belgnaoui naar het Stedelijk museum. Wij werden ontvangen door twee vrouwen. De groep werd in tweeën gesplitst en wij gingen met mevrouw Belgnaoui mee en een van de vrouwen.

In het museum was een speciale tentoonstelling van Jean Tinguel.Jean Tinguely kwam naar voren met zijn kunst in de tijd van de hervorming van de industrialisatie.  Er waren allemaal mechanische beelden die met een druk op een knop bewegingen gingen maken. Sommige werken vonden wij een beetje raar, een voorbeeld van dat rare was bijvoorbeeld een soort machinetje met een stok er aan vast. Op de stok zat een vossenhuid, als je op de knop drukte ging de stok heel snel heen en weer waardoor de vossenhuid ook heel snel bewoog.

Wat de vrouw die ons rondleidde vooral uitlegde was dat Jean Tinguely vooral bezig was met aan zijn kunstwerken een beweging te geven. Ik vond het wel erg jammer dat de beelden niet constant konden bewegen. Vaak duurde het een half uur of langer voordat een werk weer kon bewegen. Soms kon je erg schrikken als een werk bewoog, omdat de werken grotendeels van de tijd stil stonden en dan uit het niets begonnen met bewegen. Er waren 166 beelden van de collectie van Tinguely, hiervan konden er nog maar 44 echt bewegen. Toen we klaar waren met de Tinguely tentoonstelling gingen we naar een kleine tentoonstelling die te maken had met duurzaamheid. Er was daar een smartphone die veel lange meeging dan een normale smartphone.

Na deze kleine tentoonstelling was de rondleiding klaar. Wij vonden het een beetje rare maar wel leuke werken. We vonden het erg jammer dat de tentoonstelling er maar zo kort was.

Boris Bouwman

Donderdag 13 oktober

Architectuurroute:

Documentaire China Blu:

Op donderdag 13 oktober 2016 hebben we met onze groep naar een documentaire gekeken die over een Chinese spijkerbroekenfabriek ging. Het gaat erover dat de 16-jarige Jasmine van het platteland gaat werken in een grote stad in een spijkerbroekfabriek omdat haar ouders heel arm zijn. Ze stuurt daarom ook geld naar huis. Jasmine werkt zeven dagen per week en vaak wel meer dan vijftien uur per dag met een loon van 5 eurocent per uur. Ze moet heel saai werk doen, ze moet namelijk alle losse en uitstekende draadjes van de broek af knippen. In de fabriek wordt er vaak hele nachten door gewerkt zonder dat ervoor betaald wordt. De arbeiders kunnen er niks tegen doen, want je krijgt een boete of je wordt ontslagen als je protesteert. Jasmine en de anderen zijn soms zo moe dat ze tijdens het werken in slaap vallen op de stapel spijkerbroeken die ze nog moeten bewerken. Om dat te voorkomen zetten ze hun oogleden vast met knijpers zodat hun ogen niet dichtvallen tijdens het werken. De arbeiders slapen op het terrein van de fabriek, Jasmine slaapt met 12 meisjes op een krappe kamer. Het voedsel in de kantine moeten ze ook nog zelf betalen. Jasmine heeft niet genoeg geld om naar huis te kunnen tijdens kerst. Dat betekent dat ze haar familie meer dan een jaar niet ziet.

Wat wel confronterend was aan de documentaire, was dat Jasmine werd gevolgd door de camera. Je keek dus hoe het was van binnen uit. Weinig ruimte en waarschijnlijk ook niet altijd frisse en schone lucht. Je ziet dus ook waar zo ongeveer alle westerse spijkerbroeken vandaan komen. Wij kopen het zonder erbij na te denken terwijl je toch wel een beetje schrikt als je weet wat eraan vooraf is gegaan voordat de spijkerbroek in de winkel lag.

Ik vond het een boeiende documentaire die mensen en vooral kinderen laat beseffen dat kinderen in andere landen keihard werken voor ons terwijl wij vaak vinden dat wij het zelf zwaar hebben.

Tom Zandhuis

Vrijdag 14 oktober

Rialto: